ที่ใดมี“แม่” ที่นั่uแ ห ล ะคือคือบ้าน เตือนใจลูกๆทุ กคน
ที่ใดมี“แม่” ที่นั่uแ ห ล ะคือคือบ้าน เตือนใจลูกๆทุ กคน
คนเราอาจจะผูกพันกับสิ่งต่างๆ หลายอย่ างไม่ว่าจะเป็นสถานที่ สิ่งของ หรือว่าผู้คน แต่สิ่งที่ทำให้เรามีความรู้สึกและสัมผัสได้ถึงความผูกพันความรักนั่นก็คือ
ผู้คนโดยเฉพาะกับใครบ างคนที่เราเรียกว่าแม่ เป็นสายใยผูกพันกันมาตั้งแต่เราเริ่มขึ้นบนโลกใบนี้กันเลยทีเดียว บนโลกที่กว้างใหญ่ วัยที่มากขึ้น และวันเวลาที่ผ่านไป จะทำให้เรารู้ซึ้งว่า
1 ท นทุ กข์อุ้มท้องตลอ ด 9 เดือน
กับความใจกว้างในทุ กรุ่งอรุณ ร่างกายไร้ร่องร อยบ อบช้ำ กินอยู่ก็ถามพ่อแม่ทุ
กคืนย ากจะหลับตาแม่นอนที่เปียกให้ลูกหลับที่แห้ง
2 ห ากลูก ป่วย ก็พาไปห าหมอ เต็มใจดูแลลูกแบ กรับไข้แทน ไหว้พระขอพรให้ไร้โรคภัย จุดธูปภาวนาเพื่อให้อาการลูกดีขึ้น เช่นนั้นพ่อแม่ถึงจะยิ้มได้
3 ตอนหัดเดินกลัวหกล้มบ าดเจ็ บ คอยปกป้องกันไฟระวังน้ำให้ เป็นห่วงคอยระวังทุ กเสี้ยววินาที ทุ กก้าวต้องจูงมือเดิน ตอนนี้ 3 ขวบเริ่มเดินพูดได้ เรียนรู้การพูด พ่อแม่สุขใจ
4 อายุ 4-5 ขวบส่งเล่าเรียน เพื่อให้ลูกได้เป็นนักปราชญ์ ตั้งแต่หัวจร ดเท้าเตรียมให้พร้อม เสื้อผ้าทุ กฤดูก็มิข าด พ่อ ตีสั่งสอนลูกแม่ปวดใจแทนป าดน้ำตาไม่หว าดไม่ไหว
5 ความจริงใจของบุ พการีลึกยิ่งกว่ามห
าสมุทร เพื่อลูกยอมเสี ยเงินได้ นอนดึกตื่นเช้าเพื่อห าเงิน
แต่ตนเองไม่กล้าใช้เงินเพื่อไม่ให้ลูกต่างจากคนอื่น เปลี่ยนขี้เถ้าเป็นทองคำ
6 เมื่อลูกต้องจากบ้าน พ่อแม่ห่วงห า ความหวังทุ กอย่ างอยู่ที่ลูก ขอพรก็คิดถึงห่วงห า เพื่อให้ลูกปลอ ดภัย เมื่ออยู่ต่างบ้านห ากข่าวห่ างห าย ก็จะกังวลร้อยแปดนอนไม่หลับทั้งคืน
7 ไม่ว่าลูกชายหญิงก็เลี้ยงดูเท่ากัน ย่ าง 18-19 ก็ดูฤกษ์ดีแต่งงาน จุดธูปขอ ด วงวิ ญ ญ าณคุ้มครอง เสี ยเหงื่ อมากมายท่วมตัว เสียเงินทองที่นับไม่ถ้วน เพื่อช ด ใช้ห นี้ให้ลูก
8 แต่งงานมีครอบครัวการงาน แต่พ่อแม่ก็ยังไม่ห ายเป็นห่วง ต่อให้ทุ กข์ร้อยหมื่นก็จะท น พระคุณของพ่อแม่มีนับไม่ถ้วน ห ากลูกเกิดมาไม่มีใครดูแล จะมีวันนี้ได้หรือ
9 ทั้งใจพ่อแม่อยู่ที่ลูกกังวลใจถึงขั้ นล้ มป่ ว ย ผมทั้งหัวหง อกไปหม ด ใบหน้าก็เหี่ยวย่นเปลี่ยนรูป ทุ กครั้งที่กลับมาก็เจอใบหน้ายิ้มแย้มของพ่อแม่ เมื่อมีทุ กข์พ่อแม่ก็ทำอาห ารให้กิน
10 เมื่อย ามพ่อแม่แก่เฒ่ าโ ร คถามห า อย
าก ห าหมอรับ ย า ใครจะช่วยจ่าย พ่อแม่จะอยู่ได้อีกกี่ปี
วันพร้อมหน้าพร้อมตาจะมีอีกกี่วัน เมื่อพ่อแม่อายุร้อยปีก็ต้องหลับตา ไร้ เง
าลูกๆ เคียงข้างอีกต่อไป
ต้นไม้รักความเงียบ แต่ลมห าได้หยุดไม่ ถึงคราวลูกเลี้ยงดู แต่พ่อแม่ก็รอไม่ไหวแล้ว ในโลกใบนี้สิ่งที่ไม่อาจรอได้ที่สุดก็คือ “ความกตัญญูพ่อแม่” อย่ าเสี ยใจกับสิ่งที่คุณเพิ่งสูญเสี ยไป อย่ าไปห วงแหนเอาตอนที่ไม่มีแล้ว
“บ้านไม่ใช่สถานที่ แต่เป็นผู้คน” เป็นสถานที่แห่งใดก็ได้ ที่มีครอบครัวอันเป็นที่รักของเราอยู่ และบทความนี้จะกล่าวถึงความรักของแม่ ผู้ซึ่งทำให้เรารู้สึกว่า “ที่ใดมีท่าน..ที่นั่uแ ห ล ะคือบ้าน”